Поиск по этому блогу

среда, 11 сентября 2013 г.

Potop (film 1974)

Potop – polski film kostiumowy z 1974 roku w reżyserii Jerzego Hoffmana, będący trzecią ekranizacją powieści Henryka Sienkiewicza pod tym samym tytułem[1]. Akcja filmu toczy się podczas potopu szwedzkiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a jego głównym bohaterem jest awanturniczy chorąży Andrzej Kmicic, który zostaje okryty hańbą wskutek podpalenia wsi oraz kolaboracji ze środowiskami proszwedzkimi; wskutek tego zmienia swe nazwisko, pod którym próbuje naprawić swe krzywdy i przeżywa zmianę swej osobowości.
Pomysł na ekranizację Potopu zrodził się w 1969 roku, gdy Jerzy Hoffman wraz z historykiem Adamem Kerstenem przygotował scenariusz do adaptacji, skracając lub usuwając liczne oryginalne wątki zawarte w powieści. Na realizację filmu przeznaczono budżet w wysokości 100 milionów ówczesnych złotych. Zdjęcia do filmu nakręcono w latach 1971–1973, korzystając z plenerów polskich i radzieckich. W obsadzie aktorskiej znaleźli się między innymi Daniel Olbrychski, Małgorzata Braunek, Tadeusz Łomnicki i Kazimierz Wichniarz.
Po premierze Potop uzyskał entuzjastyczne recenzje krytyków, a doceniła go także wielomilionowa, licząca ponad 27 milionów widzów w kinach widownia. Film Hoffmana otrzymał liczne nagrody, między innymi przyznawane po raz pierwszy Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Potop był nominowany również do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.

Fabuła

Akcja filmu toczy się w Rzeczypospolitej Obojga Narodów podczas wojny polsko-szwedzkiej w latach 1655–1660. Składa się z dwóch części.

Część I

Głównym bohaterem Potopu jest chorąży orszański Andrzej Kmicic, zaręczony ze szlachcianką Oleńką Billewiczówną. Wraz ze swoimi towarzyszami przybywa do wsi Lubicz. Gdy kompanioni Kmicica wizytują karczmę, wdają się w konflikt z przedstawicielami rodu Butrymów, przez których zostają zabici. Gdy Kmicic dowiaduje się o śmierci towarzyszy, w odwecie pali należącą do Butrymów wioskę Wołmontowicze. Następnie ukrywa się u Oleńki, która jednak zrywa z nim zaręczyny na wieść o tym, co uczynił. Chorąży porywa Billewiczównę i barykaduje się w Lubiczu. Na odsiecz porwanej przybywają siły dowodzone przez Michała Wołodyjowskiego, który wyzywa Kmicica na pojedynek. Widząc przewagę rywala, Kmicic kapituluje, po czym zostaje ranny.
Wołodyjowski proponuje chorążemu, aby dla zmycia swej hańby sformował chorągiew dla hetmana Janusza Radziwiłła. Kmicic przybywa później ze sformowaną chorągwią do Radziwiłła, który zamierza wykorzystać korzystną sytuację polityczną – wkroczenie wojsk Karola X Gustawa do Rzeczypospolitej – w celu separacji Litwy od Korony. Hetman żąda od Kmicica złożenia przysięgi wierności. Sam zaś podczas uroczystego spotkania szlachty w Kiejdanach wznosi toast na cześć Karola X Gustawa, tym samym przyznając się do zdrady króla Jana Kazimierza. Zebrani, włącznie z Wołodyjowskim i jego kompanem Janem Zagłobą, protestują wobec aktu zdrady, po czym zostają aresztowani przez służbę Radziwiłła. Kmicic na dodatek powstrzymuje odsiecz aresztowanym, tracąc do reszty zaufanie ze strony Oleńki. Gdy chorąży zgłasza swoje wątpliwości Radziwiłłowi, ten twierdzi, że jego kolaboracja jest pozorna i służy dobru ojczyzny, po czym zapewnia go, że jeńcy będą bezpieczni. W praktyce zamierza ich wydać królowi szwedzkiemu i skazać na śmierć. Jednak dzięki podstępowi Zagłoby jeńcom Radziwiłła udaje się obezwładnić eskortę dowodzoną przez oficera Rocha Kowalskiego.
Tymczasem Kmicic po rozmowie z bratem hetmana – księciem Bogusławem Radziwiłłem – odkrywa, że prawdziwymi intencjami Radziwiłłów są tylko i wyłącznie własne korzyści. Przy nadarzającej się okazji usiłuje dokonać porwania Bogusława, aby uzyskać rehabilitację ze strony króla polskiego. Akcja jednak kończy się niepowodzeniem, a Kmicic zostaje ciężko ranny.

Część II

Po dojściu do zdrowia Andrzej Kmicic uzmysławia sobie, że teraz jest nie tylko wrogiem Szwedów i Radziwiłłów, ale i żołnierzy opozycji antyszwedzkiej, którzy uznają go za zdrajcę. Przyjmuje wówczas przybrane imię Babinicz, pod którym wraz z wiernymi sobie wachmistrzem Soroką oraz kompanami Kiemliczami dociera do Częstochowy. Tam ostrzega przeora Augustyna Kordeckiego, że Szwedzi zmierzają do zaatakowania klasztoru na Jasnej Górze. Załoga gorączkowo przygotowuje obronę, stawiając opór oblegającym klasztor wojskom szwedzkim pod dowództwem generała Burcharda Müllera. Wielkie straty obrońcom zadaje jednak potężna szwedzka kolubryna. Nocą Kmicic-Babinicz więc dokonuje sabotażu armaty, wysadzając ją. Nazajutrz zostaje jednak pojmany przez Müllera i wydany pułkownikowi Kuklinowskiemu, który poddaje jeńca torturom. Kmicic zostaje jednak uratowany z opresji przez Kiemliczów, po czym zadaje srogą zemstę pułkownikowi.
Tymczasem Janusz Radziwiłł przenosi Oleńkę z Kiejdan do Taurogów, oddając ją pod opiekę bratu Bogusławowi, sam zaś przygotowuje obronę przeciwko zbuntowanej wobec niego szlachty. Kmicic zaś wyrusza na Śląsk, gdzie nadal pod fałszywym nazwiskiem oferuje swą służbę królowi Janowi Kazimierzowi. Ten organizuje powrót do Polski, ale w górskim wąwozie orszak królewski zostaje zaatakowany przez wojska szwedzkie. Kmicic ofiarnie broni króla, po czym pada ranny. Gdy potyczka zostaje wygrana, Kmicic wyjawia królowi swoje prawdziwe nazwisko. Natomiast Janusz Radziwiłł, pozbawiony pomocy ze strony zafascynowanego Oleńką Bogusława, umiera podczas oblężenia jego zamku w Tykocinie. Billewiczówna w stroju szwedzkiego oficera decyduje się uciec z Taurogów.
Ponosząca coraz więcej klęsk armia szwedzka szykuje się do wielkiej bitwy z polskimi konfederatami. Polskie oddziały dowodzone przez Stefana Czarnieckiego, ze znaczącym udziałem dragonów Wołodyjowskiego i Kmicica dowodzącego Tatarami, zadają decydującą klęskę Szwedom. Kmicic znowu zostaje ranny. Po wyleczeniu się z ran jednak przybywa do kościoła w Wołmontowiczach, gdzie listem królewskim uroczyście zostaje zrehabilitowany w oczach społeczności. Oleńka wtedy dowiaduje się, że jej ukochany nie jest zdrajcą.

Twórcy

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[2].
  • Reżyseria – Jerzy Hoffman
  • Współpraca reżyserska – Włodzimierz Olszewski oraz Witalij Kondratow, Romuald Staszkiewicz, Ryszard Pluciński, Waldemar Prokopowicz, Andrzej Kowalewski, Jan Bieńkowski, Hanna Kosińska, Bożena Politańska
  • Scenariusz – Jerzy Hoffman, Adam Kersten, Wojciech Żukrowski (na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza)
  • Zdjęcia – Jerzy Wójcik
  • Operator – Franciszek Kądziołka
  • Współpraca operatorska – Jan Janczewski, Eugeniusz Gawrysiak, Jerzy Majak, Stanisław Matuszewski
  • Muzyka – Kazimierz Serocki
  • Wykonanie – Wielka Orkiestra Symfoniczna PRiTV w Katowicach pod dyrekcją Stanisława Wisłockiego, Chór Filharmonii Narodowej, Zespół Instrumentalny pod dyrekcją Arnolda Rezlera
  • Konsultacja muzyczna – Piotr Marczewski
  • Dźwięk – Stanisław Piotrowski, Jerzy Blaszyński
  • Współpraca przy dźwięku – Lech Kowalewski, Zygmnt Rychter
  • Imitator dźwięku – Zygmunt Nowak
  • Scenografia – Wojciech Krysztofiak
  • Scenografia do spraw militariów i kostiumy wojskowe – Jerzy Szeski
  • Współpraca przy scenografii do spraw militariów i kostiumy wojskowe – Andrzej Kowalczyk, Andrzej Mikołajczyk, Grażyna Kożuchowska
  • Współpraca przy kostiumach – Gabriela Star, Maria Kowalewska
  • Realizacja kostiumów – CLO w Łodzi, Centrala Obsługi Przedsiębiorstw i Instytucji Artystycznych w Warszawie i inni
  • Dekoracja wnętrz – Leonard Mokicz, Maria Kuminek, Alicja Wołowska
  • Charakteryzacja – Maria Lasnowska, Mirosław Jakubowski, Jan Płażewski
  • Efekty pirotechniczne – Henryk Piotrowski, Zdzisław Chrząszcz, Piotr Skrzyszewski
  • Montaż – Zenon Piórecki, Jadwiga Ignatczenko, Witold Krzysztoforski, Jarosław Ostanówko
  • Układy szermiercze – Waldemar Wilhelm
  • Przygotowanie jazdy i konsultacja – Andrzej Osadziński, Marek Piotrowski, Adam Sosnowski
  • Udostępnienie koni – Oddział Kawalerii z Mosfilmu, Zjednoczenie Hodowli Zwierząt Zarodowych
  • Kierownictwo produkcji – Wilhelm Hollender
  • Kierownicy produkcji – Lechosław Sztuttenbach, Marek Dobrowolski
  • Współpraca przy produkcji – Wielisława Piotrowska, Tadeusz Szarski, Henryk Strzebiecki, Henryk Parnowski, Maciej Wojtulewicz
  • Kierownik naukowy – prof. dr Adam Kersten
  • Konsultacja naukowa – prof. dr Jerzy Szablowski, doc. dr Adam Miłobędzki, ppłk prof. dr Jan Wimmer, dr Tadeusz Nowak, o. dr Kazimierz Szafraniec
  • Produkcja – PRF Zespoły Filmowe przy pomocy Wytwórni Filmowej „Biełaruśfilm” w Mińsku, BSRR (kier. prod. Siemion Tulman) i Wytwórni Filmowej im. Dowżenki w Kijowie, USRR (kier. prod. Leonid Korecki)
  • Wytwórnia – Wytwórnia Filmów Fabularnych w Łodzi
  • Atelier i laboratorium – Wytwórnia Filmów Fabularnych w Łodzi

Obsada

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[1][3].

Produkcja

Kolubryna – rekonstrukcja wykonana dla potrzeb filmu przed zamkiem w Golubiu

Scenariusz

Po premierze Pana Wołodyjowskiego w 1969 roku Jerzy Hoffman rozpoczął przygotowania do ekranizacji środkowego ogniwa Trylogii Sienkiewicza. Zaproponował współpracę przy pisaniu scenariusza historykowi Adamowi Kerstenowi, który został także kierownikiem naukowym przyszłego dzieła. Hoffman wraz z Kerstenem musiał dokonać wielu uproszczeń fabuły powieści, między innymi usunął ze scenariusza licznych bohaterów epizodycznych i ograniczył liczbę bitew do pokazania w filmie[4]. Scenarzyści zdecydowali się także na nadanie poszczególnym postaciom rysów współczesnych czasom powstawania filmu, przy jednoczesnym zachowaniu występujących w pierwowzorze archaizmów[5]. Scenariusz do Potopu został ukończony i przyjęty w grudniu 1969 roku[6].

Przygotowania

Po napisaniu scenariusza Hoffman zaczął kompletować ekipę filmową. Producentem filmu został Wilhelm Hollender, operatorem – Jerzy Wójcik, a montażystą – Zenon Piórecki[7]. Twórcy gorączkowo poszukiwali plenerów do Potopu, a dopięty budżet 100 milionów starych złotych wymuszał dodatkowe oszczędności. Hoffman zdecydował się na współpracę z mińską wytwórnią Biełaruśfilm; właśnie w atelier pod Mińskiem zaplanowano zdjęcia przedstawiające Wołmontowicze i Lubicz[8]. Dzięki radzieckiej wytwórni Mosfilm udało się pozyskać do filmu pułk kawalerii, który później wykorzystano do kręcenia wielkiej batalii[9]. Ekipa zdecydowała, że występujące w powieści Kiejdany i Taurogi będą imitowane przez Podhorce i Olesko, choć Kersten był za wyborem Krasiczyna i Winniczy[10].
Pod koniec 1970 roku ekipa filmowa uzyskała zgodę zakonu paulinów na kręcenie zdjęć w klasztorze na Jasnej Górze – dokładnie tam, gdzie odbywała się akcja powieści Sienkiewicza. Zdecydowano się na wykorzystanie współczesnej, XX-wiecznej architektury Jasnej Góry, bo była najbardziej rozpoznawalna dla przyszłych widzów. Konsultanci ustalili, że po dobudowaniu bastionu i podwyższeniu muru będzie można przystąpić do zdjęć w klasztorze. Nie dało się jednak zatuszować znajdującej się niedaleko budowli XIX-wiecznej wieży[11].
Na potrzeby filmowego Potopu obsadzonych zostało ponad 200 ról. Michała Wołodyjowskiego zagrał Tadeusz Łomnicki, występujący już w Panie Wołodyjowskim w tej samej roli. Rola Zagłoby była początkowo przeznaczona dla Mieczysława Pawlikowskiego, lecz ten z powodu zawału serca nie mógł wziąć udziału w zdjęciach; w tej roli zastąpił go Kazimierz Wichniarz. Jako Kmicica Hoffman wybrał Daniela Olbrychskiego, który w Panie Wołodyjowskim grał rolę Azji; postać Oleńki powierzono Małgorzacie Braunek, a Janusza Radziwiłła zagrał Władysław Hańcza[12].

Zdjęcia

Zdjęcia do Potopu rozpoczęły się w 1971 roku. Rozpoczęto budowę dekoracji w Częstochowie i w Mińsku, a Hoffman z trudem wystarał się o wysokiej jakości obiektyw Panavision. Po wykonaniu setek kostiumów i rekwizytów na przełomie 1971 i 1972 roku częściowo zrealizowano scenę oblężenia Częstochowy, a także scenę pożaru oraz niektóre plany ogólne Wołmontowicz, Pacuneli i Lubicza[13].
Prace nad Potopem skomplikowały się, gdy na początku roku 1972 został zlikwidowany zespół filmowy odpowiedzialny za jego produkcję. Władze rozważały przerwanie zdjęć, ale nakłady przeznaczone na produkcję filmu były zbyt duże, aby zakończyć ją przed czasem. Hoffman wziął na siebie pełną odpowiedzialność za produkcję Potopu. W 1972 roku ekipa filmowa wyjechała do ZSRR. W Podhorcach i Olesku zrealizowano sceny plenerowe; w Mińsku nakręcone zostały szturm Lubicza i pojedynek Kmicica z Wołodyjowskim. Do sceny pojedynku użyto wody z sikawek strażackich, która miała udawać deszcz. Najwięcej uwagi poświęcono wielkiej bitwie, którą ekipa nakręciła pod Kijowem. Upał sięgający 40 stopni Celsjusza wyczerpywał ekipę; pole bitwy po każdej szarży nieustannie zraszano. Zaplanowany został szereg scen kaskaderskich, a do zdjęć wykorzystano radziecki pułk kawalerii. Ze względu na oszczędność reżyser musiał zrezygnować z niektórych zawartych w scenariuszu wątków[14].
Gdy ekipa filmowa powróciła z ZSRR do Polski, rozpoczęła intensywne prace nad zdjęciami w rodzimym kraju. Odbyły się między innymi pod Łodzią, w Sulejowie, Krakowie, Pieskowej Skale i puszczy Niepołomickiej. Zimą przełomu 1972 i 1973 roku udało się jeszcze dokończyć zdjęcia w Częstochowie i Zakopanem. W maju 1973 roku, pod 535 dniach zdjęciowych zakończono realizację filmu, po czym został poddany montażowi i udźwiękowieniu. Muzykę do Potopu skomponował Kazimierz Serocki, który dopełniał wszelkich starań, aby ścieżka dźwiękowa została zsynchronizowana z akcją filmu. Muzyka została nagrana w ciągu dwóch dni w sali łódzkiej wytwórni[15]. Pełen materiał filmowy zrealizowany podczas zdjęć został znacznie okrojony, przez co film trwa nieco ponad 5 godzin. Według reżysera Jerzego Hofmanna, całość zrealizowanej wersji materiału trwałaby około 20 godzin projekcji[16]. Uroczysta premiera Potopu odbyła się 2 września 1974 roku[1].

Recepcja krytyczna

Ukazanie się Potopu poprzedziła zapalczywa dyskusja na temat obsadzenia Daniela Olbrychskiego, który grał już Azję Tuhajbejowicza w Panie Wołodyjowskim, w roli Kmicica. Zainicjował ją na łamach „Życia Warszawy” krytyk Stanisław Grzelecki, który wraz z recenzentem Januszem Czaplińskim z „Expressu Wieczornego” przeciwstawiał się owemu doborowi aktora. Obaj krytycy powoływali się na anonimowe listy czytelników, którzy rzekomo domagali się obsadzenia innego aktora w roli Kmicica. Z agresywnego tonu wypowiedzi Czaplińskiego kpił na łamach „Kultury” Janusz Głowacki, a Krzysztof Mętrak z „Filmu” zarzucił inicjatorom dyskusji manipulowanie głosami czytelników. Ostatecznie Grzelecki i Czapliński odwołali swe sądy wobec Olbrychskiego[17].
Po swej premierze Potop został entuzjastycznie przyjęty zarówno przez widownię (obejrzało go w kinach ponad 27 milionów widzów[18][a]), jak i – początkowo – przez krytyków[19]. Aleksander Ledóchowski na łamach „Kina” pisał, iż „film Hoffmana przechwycił to wszystko, co ważne jest dla prozy Sienkiewicza”[20]. Zdaniem Krzysztofa Mętraka:
Quote-alpha.png
Ekranizacja Potopu jest czynem doniosłym dla naszej kultury […], osiągnięciem, wobec którego muszą się określić i ci, dla których jest to „historyczny komiks”, i ci, dla których jest to pełnobrzmiąca wypowiedź artystyczna[21].
Krytycy przychylni dziełu Hoffmana zgodnie chwalili staranną adaptację utworu literackiego, biegłość warsztatową filmu, a także jego wartość patriotyczną i kulturową[22]. Szczególne pochwały zebrał Daniel Olbrychski za swoją kreację Kmicica, którą Maria Malatyńska z „Życia Literackiego” określiła mianem brawurowej[23].
Bardziej sceptyczni wobec dzieła Hoffmana krytycy zarzucali mu, że przypomina bardziej romans z gatunku płaszcza i szpady niż wierną adaptację pierwowzoru[24]. Zygmunt Kałużyński na łamach „Polityki” stawiał wobec filmowego Potopu zarzuty, iż jego forma przywołuje na myśl staroświeckie kino hollywoodzkie z lat 50. XX wieku[25]. Stanisław Grzelecki zwracał uwagę na to, że główne postacie utworu są niegodne naśladowania w rzeczywistości, a pominiętych zostało wiele wątków zawartych w pierwowzorze[26]. Cezary Wiśniewski z pisma „Ekran” zarzucił filmowi Hoffmana, że poprzez zastosowanie licznych skrótów staje się niezrozumiały, a gubi się w utworze ogólnonarodowy charakter wojny[27].
Potop stał się obiektem rozważań historyków, którzy upatrywali w dziele Hoffmana przekształcenia wymowy powieści Sienkiewicza. Ryszard Koniczek wskazywał na fakt, iż „ekranizacja Potopu sprowadziła mit do właściwych wymiarów” i pozbawiła powieść ideologicznej wymowy[28]. Antoni Mączak stwierdził ponadto, że wymowa mobilizacyjna utworu uległa dezaktualizacji. Janusz Tazbir umiejscowił filmowy Potop wśród dzieł propagujących tradycyjną wizję przeszłości narodowej, w przeciwieństwie do Popiołów autorstwa Andrzeja Wajdy[29].

Różnice między powieścią a filmem

Historycy filmu Ryszard Bujnicki i Alicja Helman zwrócili uwagę na znaczącą ingerencję reżysera w przesłanie utworu Sienkiewicza. Postacią centralną utworu uczyniono Andrzeja Kmicica, redukując liczbę wątków zawartych w utworze. Wobec obszerności całego dzieła literackiego skróceniu bądź wykluczeniu z fabuły uległy konkretne wątki i postacie, między innymi pominięto elementy perypetii Andrzeja Kmicica, zredukowano rolę Zagłoby oraz nie uwzględniono postaci Anusi Borzobohatej-Krasieńskiej, Ketlinga czy Rzędziana[30]. Pominięte zostały także walki polsko-szwedzkie o Warszawę, a dwie historyczne batalie pod Warką i pod Prostkami Hoffman połączył w jedną wielką bitwę[4]. Zrezygnowano również z pokazania podstępu Zagłoby proponującego królowi szwedzkiemu Niderlandy, jak również z rozgraniczenia bohaterów utworu na katolików i innowierców[31].
Ponieważ Hoffman kręcił swój film w czasach innych niż okres powstawania powieści, zaprezentował bardziej współczesne i bliższe realizmowi historycznemu podejście do historii. Stąd też Jan Kazimierz, wyeksponowany w powieści, w filmie jest człowiekiem miernym, niezdolnym do wywarcia wpływu na wydarzenia wojenne; z kolei na przykład Janusz Radziwiłł nie jest w filmie postacią jednoznacznie negatywną, gdyż w rzeczywistości historycznej zdrada z jego strony nastąpiła wskutek trudnej ówczesnej sytuacji Litwy. Podobnie obrona Jasnej Góry, w powieści ukazana jako punkt zwrotny wojny, została w filmie sprowadzona do proporcji rzeczywistych[32].
Reżyser przesunął również akcenty dotyczące postaci fikcyjnych. Kmicic w kreacji Daniela Olbrychskiego połączył wizerunek siedemnastowiecznego warchoła z targaną wątpliwościami osobą młodzieńca rodem z połowy wieku XX. Również Małgorzata Braunek jako Oleńka zerwała z sienkiewiczowskim wizerunkiem idealistki, wyposażając swoją bohaterkę w cechy romantyczne. Filmowy Potop pozbawiony jest także wysokiego okrucieństwa charakterystycznego dla stylu pisarza[33]. Dramatyzacji na potrzeby filmowego Potopu uległ pojedynek Kmicica z Wołodyjowskim, wbrew pierwowzorowi przedstawiony jako starcie dwóch równorzędnych osób. Dialog w filmie uległ ponadto redukcji na rzecz strony wizualnej dzieła Hoffmana[34].

Nagrody i wyróżnienia

Potop został uhonorowany kilkunastoma nagrodami i wyróżnieniami. Na pierwszej edycji Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 1974 zdobył cztery nagrody: „Grand Prix Złote Lwy”, nagrodę za pierwszoplanową rolę męską dla Daniela Olbrychskiego w kategorii filmów kinowych oraz nagrodę publiczności w kategorii filmów telewizyjnych. Pismo „Film” przyznało mu dwie Złote Kamery dla najlepszego filmu polskiego i najlepszego aktora (Olbrychskiego). Jerzy Hoffman za swój film otrzymał nagrodę Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia; Potop uzyskał także nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego na 47. ceremonii wręczenia Oscarów w 1975[1].
Pojedynek Kmicica z Wołodyjowskim w 2007 roku został wyróżniony przez „Film” Złotą Kaczką pięćdziesięciolecia, a w 2009 roku sam film otrzymał tę samą nagrodę „dla najlepszego filmu historyczno-kostiumowego w historii polskiej kinematografii”[1] (ponadto aktor Tadeusz Łomnicki otrzymał m.in. za rolę w Potopie nagrodę dla „dla najlepszego aktora polskich filmów historyczno-kostiumowych”[35]).

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Przed 1989 rokiem była to trzecia pod względem oglądalności liczba widzów w Polsce. Zobacz też: Lista filmów z największą liczbą widzów w Polsce.

Przypisy

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Potop. W: Internetowa Baza Filmu Polskiego [on-line]. Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi. [dostęp 2013-04-25].
  2. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 167-169
  3. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 167-168
  4. ↑ 4,0 4,1 Oleksiewicz 1975 ↓, s. 20–22, 34–35
  5. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 23, 29, 31
  6. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 35
  7. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 35, 40
  8. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 37
  9. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 39
  10. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 25–26
  11. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 43–44
  12. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 44–46, 48, 126–130
  13. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 46–49
  14. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 49–50, 58–61
  15. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 51–55
  16. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 131
  17. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 14–17
  18. ↑ Sztokfisz 2011 ↓, s. 10
  19. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 98
  20. ↑ Aleksander Ledóchowski. Potop Jerzego Hoffmana. „Kino”. 2, s. 2–9, 1974.
  21. ↑ Krzysztof Mętrak. „Potop” zwycięski. „Kultura”. 36, 1974.
  22. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 99
  23. ↑ Maria Malatyńska. Mit Kmicica. „Życie Literackie”. 38, 1974.
  24. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 100
  25. ↑ Zygmunt Kałużyński. Supergigant narodowy. „Polityka”. 36, 1974.
  26. ↑ Stanisław Grzelecki. Romans i dzieje. „Życie Warszawy”. 209, 1974.
  27. ↑ Cezary Wiśniewski. Największa szansa polskiej epopei wykorzystana. „Ekran”. 36, 1974.
  28. ↑ Ryszard Koniczek. Nasz film historyczny. „Kino”. 6, s. 2–7, 1975.
  29. ↑ Bronisław Geremek, Antoni Mączak. Rozumieć czy ilustrować historię?. „Kino”. 6, s. 8–13, 1975.
  30. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 81–82
  31. ↑ Oleksiewicz 1975 ↓, s. 30
  32. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 85–87
  33. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 88–90
  34. ↑ Bujnicki i Helman 1988 ↓, s. 93–95
  35. ↑ Lista finalistów plebiscytu Złote Kaczki 100-lecie Polskiego Kina, edycja film historyczno-kostiumowy (pol.). tvp.pl. [dostęp 2013-05-02].

Bibliografia

  • Tadeusz Bujnicki, Alicja Helman: Potop Henryka Sienkiewicza. Powieść i film. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1988. ISBN 83-02-03568-8.
  • Maria Oleksiewicz: 535 dni Potopu. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1975. OCLC 69309053.
  • Marta Sztokfisz: Jerzy Hoffman. Gorące serce. Warszawa: Wydawnictwo Marginesy, 2011. ISBN 978-83-928431-3-9.

Linki zewnętrzne

«Потоп» (польск. Potop) — кинофильм режиссера Ежи Гофмана по одноименному роману Генрика Сенкевича, снятый в 1974 году.

Описание сюжета

Первая серия

Бравый хорунжий Анджей Кмициц приезжает в усадьбу Биллевичей, чтобы выполнить волю его покойного покровителя и жениться на его внучке Александре (уменьшительно-ласкательная форма этого имени в польском языке — Оля, Оленька). Они сразу приглянулись друг другу, однако горячая кровь и дурная компания сыграли с офицером злую шутку: после пьяной гулянки и столкновения с местной шляхтой, недовольной буйными пришельцами, он сжигает соседнюю усадьбу и захватывает Оленьку. Местная шляхта под руководством прибывшего полковника Володыёвского осаждает его в усадьбе. Володыёвский вызывает Кмицица на поединок и ранит его. Поправившись, хорунжий набирает отряд и вместе с Володыёвским отправляется к гетману Янушу Радзивиллу, который набирает войско против вторгнувшихся в страну шведов. На пиру гетман провозглашает тост за нового покровителя — шведского короля Карла Густава. Полковники обвиняют его в измене, их всех арестовывают и под конвоем отправляют в Биржи. Однако Заглоба умудряется бежать и привести с собой хоругвь (полк) Володыёвского. Кмициц, уже давший клятву верности гетману, остаётся на его стороне и подавляет мятеж хоругвей, но столкнувшись с фатальной подлостью братьев Радзивиллов, мечтающих развалить Речь Посполитую и получить королевскую власть над Литвой, скрывается в лесах. Он оказывается в положении против всех, обе стороны конфликта мечтают его казнить как изменника…

Вторая серия

Мятеж конфедератов ширится. Кмициц подслушивает чужой разговор, из которого узнаёт, что шведы собираются захватить и ограбить польскую святыню — Ясногорский монастырь. Он спешит туда и убеждает приора в вероломстве захватчиков. Шведы осаждают монастырь, гарнизон отбивается. Вскоре к осаждающим приходит огромная кулеврина, наносящая страшный урон крепости. Ночью Кмициц подрывает её, но попадает во вражеский плен, из которого ему удаётся бежать. Он едет в Силезию и убеждает короля Яна Казимира ехать в Польшу. В пути, защищая короля, он вступает в бой с превосходящим шведским отрядом. Король даёт ему в подчинение татарскую хоругвь. Тем временем Богуслав Радзивилл безуспешно осаждает сердце невесты Кмицица Оленьки. В то же время отряд Володыёвского с успехом осаждает и берёт штурмом замок Януша Радзивилла, изменник умирает от астмы. После побега Оленьки Богуслав встречается на поле боя с Чарнецким, польская кавалерия не может атаковать, так как шведские пушки обстреливают брод. Кмицицу удаётся выманить вражескую кавалерию на переправу, шведская артиллерия не может бить по своим. Чарнецкий командует общую атаку, польские гусары сметают порядки шведских мушкетёров. Кмициц догоняет Богуслава и в поединке сбивает его с седла. Он встречается с Оленькой на службе в соборе, которая проводится в его честь, она узнаёт всю правду и они воссоединяются.

В ролях

Награды и номинации

Номинации

  • 1975 — Премия «Оскар»
    • Лучший фильм на иностранном языке

Технические данные

  • Негатив: 35 мм, широкоэкранный, анамофрированный, 1:2,35
  • Копии:
  • 35 мм контактная печать 1:2.35 — фонограмма оптическая моно
  • 70 мм фотоувеличение 1:2,2 — фонограмма магнитная 6 каналов, система 5+1

Ссылки

Автор: на

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)